Rozdział III -Gdy śniegu nie będzie...

Rozdział III

Gdy śniegu nie będzie...

-Wstawaj!

Haruka poczuł miękkie uderzenie poduszki.Mimo to schował głowę po kołdrę.

-No wstawaj!-głos powtórzył swe żądanie.

-Po co?-ledwo co powiedział zaspany chłopak.

-Do szkoły! Musisz iść do szkoły.

Sanada usiadła na łóżku.

-Żeby zdobyć przyjaciół...Żeby nie być takim jak ja.

Haruka wyciągnął głowę spod kołdry.Dziewczyna siedziała na łóżku ze spuszczonymi oczyma.

-Jak to...takim jak ty?

-No..-poprawiła się i spojrzała na chłopaka.Na jej policzkach widać było mokre ślady po łzach.Mimo to uśmiechnęła się-Ja..nie mam przyjaciół.Nie mam nikogo.No chyba,że ty jesteś moim przyjacielem...

Znowu spuszczone i spłoszone oczy.

-Jestem-Haruka uśmiechnął się.
-Na pewno?-spojrzała na niego ze łzami w oczach-na pewno?!
-Na pewno-uśmiechnął się-Ja też nie mam  przyjaciół...
Zapadła grobowa cisza.Obojga mieli spuszczone oczy.
-A...-Sanada odezwała się pierwsza-ja...?
-Cóż...Jesteś moją jedyną przyjaciółką.
Dwie uśmiechnięte twarze oznaczały zgodę.
-No dobra.A teraz wstawaj!
-Myślałem,że zakończyliśmy ten temat.
-Wstawaj!-dziewczyna pociągnęła kołdrę i jednym ruchem ściągnęła ją z łóżka.
-Zimnoooo!-Haruka skulił się w kulkę.
Dziewczyna zaśmiała się.

***

Po długim,wyczerpującym dniu w szkole Haruka podążał w stronę kawiarenki.Postanowił zasiąść tam na gorącą czekoladę.Było mu zimno i nienawidził szkoły.

Piiiii!

Dźwięk SMS-a go zaskoczył.Od tamtego dnia nikt do niego nie pisał.Spojrzał na wyświetlacz telefonu.

Czekam w kawiarence na rogu,przy twojej szkole.

Sanada

*O co jej może chodzić?* Ta krótka myśl chodziła mu teraz po głowie.Z pośpiechem podążył w stronę miejsca spotkania.

***

Rozejrzał się po kawiarni w poszukiwaniu dziewczyny.W końcu ją zauważył.Siedziała przy oknie smętnie patrząc w dal.Podszedł do stolika i usiadł na wolnym miejscu.Dziewczyna oprzytomniała.

-Cześć.Odczytałeś czy jesteś tu przypadkiem?

-Odczytałem-chłopak spokojnie wypowiedział te słowa i zdjął szalik-o co chodzi?

-Em...Chodzi o...pobyt u Ciebie.

-Nie chcę żadnych pieniędzy.Możesz mieszkać ile tylko chcesz.

-Ale nie o to chodzi!

-Przepraszam-rozmowę przerwał kelner-czy coś podać?

-Ja poproszę gorącą czekoladę i jakieś dobre ciasto,a ty? Ja stawiam.

-Ja...nie będę Cię zamartwiać

-Nie zamartwiasz!-chłopak wyraził sprzeciw-dla niej to samo.

Kelner odszedł.

-Naprawdę,nie musiałeś.

-Ale chciałem.No,to co było tak ważne,że musiałaś mi to powiedzieć od razu po szkole? Zaczęłaś coś o pobycie u mnie,tak?

-Tak...

-Jak mówiłem,nie chcę żadnych pieniędzy,możesz zostać ile chcesz.

-Nie o to chodzi! Chodzi o to,że...Gdy śniegu nie będzie mnie też już nie będzie.

-Jak to?

-Odejdę.Pójdę gdzie indziej.Nie będę mieszkać u Ciebie.

-Ale jak to?!

-Będę gdzieś tutaj w mieście.

-Wytłumacz mi dlaczego odejdziesz?

-Muszę...gdy zmienia się pora roku...muszę odejść od miejsca gdzie mieszkałam.

-Ale dlaczego?!

-Tak mi nakazano.

Kelner podał zamówienie,oboje popadli w zły nastrój.Haruka zjadł ciasto,wypił gorącą czekoladę,zostawił pieniądze i wyszedł.Sanada wyglądał przez okno.Szedł ponuro.Skierowała wzrok na zamówienie.Powoli zjadła i wypiła przysmaki,zapłaciła i wyszła.Podążyła w stronę mieszkania.

***

Cześć!

Po krótkiej przerwie powracam.

Mam nadzieję,że ten rozdział także wam się spodoba c: